-

کاش خدای بزرگی مون

مثل خدا بچگی هامون بود

              همانقدر مهربان

                         همانقدر عاشق

                                       همانقدر دوست داشتنی

همون خدایی که وقتی باهاش حرف میزدیم صدامون را میشنید و جواب میداد

                همون خدایی که طاقت نداشت گریه هامونو ببینه

آنگونه که حاجی ست در احرام پیاده
من هم شده ام سوی تو اعزام پیاده
طوفانم و می‌آیم و در حلقه‌ی عشاق
بر خویش سوارم، ولی از نام پیاده
بر عرش سوارش بکنی روز قیامت
هر کس طرفت آمده یک گام پیاده‌

ای خاص‌ترین عام، می‌آیند دوباره
خاصان، طرفت در ملاء عام پیاده‌

ای کاش بگویند که در راه حرم مرد
یک شاعر ایرانی ناکام، پیاده
زینب شده از ناقه پیاده که بیایند
بر تسلیتش لشکر خدام پیاده
زینب شده از ناقه پیاده که به هر حال
باران شود از ابر سرانجام پیاده
امروز ز ناقه اگر افتاد به سرعت
یک روز ز ناقه شده آرام پیاده
زانوی قدح بوده و بازوی پیاله
هر جا که شرابی شده از جام پیاده
از کرب و بلا رفته پیاده طرف شام
تا کرب و بلا آمده از شام پیاده
شامی که در آن از پس ِهفده سرِ بر نی
خورشید شده بر سر هر بام پیاده
ناموس خدا، زینب کبری، به زمین خورد
تا بین خلایق شود اسلام پیاده

شاعر : مهدی رحیمی

پُر شده بود از غصه و درد و بدبختی

خدا بهش یه دختر داد

                   گلایه داشت که پا قدمش خوب نیست

                                 و از وقتی به دنیا آمده مشکلاتم زیاد شده

یکی گفت : شاید بلا و گرفتاری ها میخاستن کمرتو بشکنن

   خدا بهت یه دختر داد تا به بهونه ی اون دستت را بگیره و نجاتت بده

وقتی خواستم شروع کنم

م گرفتم و نظر اهل فن مثبت بود

باز گفتم ازش م بگیرم

استخاره که کردم

خوب نیومد که بگم 50 .50 است

خیلی خوب امد

نه یک بار که سه بار

یعنی از چی میترسی وقتی من کنارتم

یعنی چرا شروع نمیکنی وقتی به من دلگرمی

شروع کردم و زمین خوردم

زمین خوردم نه یک بار که طی چند سال هر بار بلند شدم بدتر زمین خوردم

مثل آدمی که از طبقه ی 12 یک ساختمان فرود بیاد

دوازده طبقه که توی هر طبقه یک امام نشسته است و فقط زمین خوردنت را نگاه میکنه

و حالا فهمیدم خدا یکی است اما برای هر دین و مذهب یه جور باهات رفتار میکنه

مثلا خدای مسلمان ها تو را بدبخت و بیچاره دوست داره

اگر هم اعتراض کنی بیشتر عرصه را برات تنگ میکنه

و حالا نمیدونم به کدوم ایین در بیام که خداش مهربون باشه و بخشنده

***  و زن همان معجزه ای است که پاییز را عاشقانه جلوه میدهد

***   یک عاشق هیچگاه اتفاقی پا به خیابانی نمیگذارد که معشوقه اش آنجاست

              قلب ها راه رسیدن را هموار میکنند و تو میگویی وااای چقدر اتفاقی

***    با اینکه لب ها سخن میگویند اما چشم ها پر هستن از حرف های خصوصی

دلم گرفت

هرچی دعا و مناجات و توسل . اما افاقه نکرد

انگار کسی صداتو نشنیده باشه یا شنیدن و نخاستن جوابی بدهند

دلم گرفت

گفتم توی این دین که معصومین و بزرگان رسالتش اینقدر نسبت بهت بی اهمیت هستن

چرا باید بمونم ؟؟!!!

رفتم تحقیق درباره ادیان دیگه و بحت با علمای ادیان دیگه

یکی بهم گفت : وقتی با بابات قهر میکنی نمیشه بری پیش همسایه و بگی بیا بابای من باش

خدا اگر نخاد گره از کارت باز کنه توی هر دین که باشی بازم بسته نگهش میداره

سرمو انداختم پایین و برگشتم به آغوش ِ ندیده و حس نکرده ی دین خودم

" اون یکی که بهم گفت : ندای درونم بود"

هر روز که میخای بخندی و یادت بره بدبختی هاتو

باز روزگار به طریقی بهت میفهمونه کجای دنیایی

    دلم میخاد از یک بلندی بپرم

از یک جای بلند. انقدر بلند که نرسیده به زمین قلبم از حرکت ایستاده باشه

انقدر بلند که یقین کنم روحم پرواز میکنه و این جسم لعنتی دیگه بلند نمیشه

بهش میگم اگر این روزها را میدیدم غلط میکرد ازدواج کنم

که یکی دیگه را هم بدبخت کنم

که سهم خوشی یکی دیگه را بگیرم

سخته وقتی ازت چیزی بخاد و تو بدونی حق داره اما ترس داشته باشی که قیمتش چنده؟

که اخم کنی و قیافه حق به جانب بگیری که چرا میخای

سخته که نداشته باشی و جلوی خانوادت و جلوی خانواده اش شرمسار بمونی

    وقتی غرورت بشکنه دیگه برات فرقی نداره چند بار و جلوی چند نفر گریه کرده باشی

به قول یکی که میگفت چرا مرگ سهم همه هست جز من .

خیلی وقتا  دل من تنگ میشه و حرفی ندارم

میگذره اما به تاریکی و سختی ست روزگارم

در و دیوار دیگه دارن واسه من حکم یه زندون

سرمو روی کدوم شونه ی نامرئی بذارم؟

کمترین کاری که کرد جدا شدن غرورِ من بود

من به بشکستن هر روز غرور خود دچارم

دوباره باز ورق زند حکایت نوشته را

                                 و زنده میکند خدا امید یک فرشته را

دوباره روی کاغذی کسی نوشته حاجتی

                                و مستجاب میکند همان دو خط نوشته را

دوباره دست بنده ای دو دانه در زمین کند

                                  هزار جوانه میزند همان دو دانه کشته را

دوباره بهر عادتی کسی نیت کند به خیر

                                    برای او دوصد دهد به آنچه که نکشته را

دوباره باز میکند کتیبه ای پر از گناه

                                     وخط زند به توبه اش تمامیه نوشته را

دوباره باز میکند حکایت نوشته را

                                     دوباره پنبه میکند تمام هر چه رشته را

آدما با گذرِ زمان تغییر میکنن

یه عده رنگ میبازن

یه عده تغییر رنگ میدن

      یه عده خدا را به دست میارن

      یه عده خدا را از دست میدن

یه عده مرد ِ روزهای سخت میشن

یه عده زیر بار سختی کمرشون میشکنه

            یه عده خواسته عاشق میشن

            یه عده ناخواسته عاشق میشن

     اما چیزی که هست " نباید کسی را قضاوت کرد"

همچو  آن میوه ی ممنوع که چون آدم چید

چشم وا کرد و خودش را ز بهشت بیرون دید

                                چیدمت از همه دنیا و به تو دل بستم

                                فاش گویم که بدانید زمینی هستم

سیب سرخی و دلم حسرت ِ چیدن میداشت

چشم های تو به جانم تبِ ماندن میکاشت

                                دل به دریا زدم و دل به دلم بود که باز

                                میشود قصه ز چشمان ِ سیاهت آغاز

تو را از دور میبوسم

چو دریایی که ماهش را

               هزاران بار می خواهم

               چو شاهینی که بالش را

تو را از دور اما حیف

که دوری سهم ما بوده

              بَدا آن سالکی بیند

              خزان ِ هر دعایش را

هر آنچه بین ِ ما بوده

به پای عشق بنویسید

                  خدا هرگز نمیگیرد

                  تقاص ِ این گناهش را

از نظر خیلی ها برای مرد کار یعنی لباس روغنی و خاکی

دستهای چروک و چهره ای خاکی و کثیف

مثلا بیل زدن و مکانیکی

       و عموما مثلا برنامه نویسی را کار نمیدونن

   و وقتی یک برنامه نویس بعد از چندین ساعت کار میگه خسته شدم

در جواب میشنوه که : حالا دو تا کلید زدی

                                                  کوه که نکندی

هرچند خستگی روانی و فشار ذهنی این کارها بیشتره و کالری بیشتری میسوزونه

آدما همه دوستت دارن و دوستت هستن و کنارت هستن

اما وقتی به مشکلی میخوری

   اولش همه کنارت هستن

        با گذر زمان ظرفیت یکایک آدما ته میکشه

هر کسی بنا به ظرفیتش کنارت مونده

و وقتی ظرفیت آدما تموم بشه ازت میگذرن

و اونجاست که میفهمی

                     ظرفیت خدا ته نداره